Kakumbi hospital

 Lieve allemaal,

Hier een berichtje van mij over onze wederwaardigheden alhier.

Na de door Threes belichte aanloopperikelen zijn we intussen weer in evenwicht gekomen op een plek midden in de natuur met hondsbrutale apen (baboons). Toen wij vanmiddag binnen aan het lunchen waren presteerde er een het om de hordeur te openen en een zak broodjes van het aanrecht te grissen, hij was al weer vertrokken voor we iets konden doen. Vervolgens ging ie pontificaal op 3 meter afstand van ons de broodjes zitten opeten, steeds een beetje opschuivend als ik een poging deed om de broodjes af te pakken.

De eerste week werken zit erop en het is herkenbaar van 6 jaar geleden in het Sint Francis Hospitaal hier zo’n 250 km vandaan. Het totale gebrek aan privacy hetgeen niemand deert, de spreekkamerdeur staat altijd open en iedereen loopt in en uit mn ook om hun telefoons aan de oplader te leggen onder mijn bureau, blijkbaar de enige plek waar stroom is.                                    Soms zijn er ook twee patiënten tegelijk in de spreekkamer, b.v. als er iemand in het lab is geweest en daarna met het resultaat weer terug moet komen. Allemaal geen probleem, er wordt ook niet verwacht dat de dokter muli bwanji (goedemorgen) zegt om te begroeten en je naam noemen is er al helemaal niet bij. In 2017 deed ik dat wel maar heb er van geleerd dat dat echt niet de bedoeling is. Uitleg geven is er ook nauwelijks bij. Er is een mededeling mi passana mankwala (ik geef u medicijnen) en dat is het dan, soms een flauw protest als ik geen medicatie geef m.n. als het niet nodig is antibiotica te geven. Er is een verpleegkundige die vertaalt, ik merk dat mijn Chewa, de lokale taal hier wel weer terug aan het komen is maar ja de leeftijd he…

Ik werk op maandag, woensdag en vrijdagochtend in de kliniek, die, dat moet ik zeggen, goed georganiseerd is. Er zijn behalve twee verpleegkundigen ook een clinical officer (ongeveer vergelijkbaar met verpleegkundig specialist qua functie) aanwezig om spreekuren te doen. Geen triage aan de telefoon, iedereen komt gewoon aanlopen en wordt gezien. En er is een digitaal patiëntendossier, kwetsbaar blijkt natuurlijk de internetverbinding en stroom maar met zonnepanelen is dat redelijk voorzien.                                                                                                               Er zijn verder aparte spreekuren voor TBC, HIV, (veel mensen krijgen hier medicatie voor), screening voor baarmoederhalskanker en consultatiebureau voor kinderen tot 5 jaar.                                                         De verloskundige houdt ook hier haar spreekuren en regelt zelf de bevallingen en zn. verwijzingen naar het ziekenhuis. Hier in de kliniek zijn er 6 bedden om mensen te observeren en indien nodig door te sturen naar het lokale zeer basale ziekenhuis, Kamoto Mission Hospital, 45 minuten verderop met 40 bedden.                                                                                                                                                       Er zijn hier in Mfuwe zeer beperkte lab. faciliteiten, sneltesten voor bloedsuiker, malaria, hiv en covid, urine onderzoek en microscopie urine en bloed. Als alle rontgenfoto’s van het Kamotohospital zo zijn als deze van een rechterschouder dan belooft het niet veel goeds, (zie foto met een R erop), er staat geen spoor van een schouder op!                                                                                                                      

Op dinsdag- en donderdagochtend laad ik de auto vol met gezondheidswerkers, Threes en vaccins om op weg te gaan naar de dorpen om aldaar in de openlucht te wegen, voedingsadvies te geven en te vaccineren. Threes assisteert dan bij het wegen, zie de foto’s. Een zeer levendig en kleurrijk geheel. Als het gaat regenen schieten we de auto in en is het consultatiebureau klaar.               Moeders kunnen dan in de komende week naar de kliniek komen.                                                                             De werkzaamheden voor de rangers, personeel van de lodges en toeristen staan op een laag pitje, daar er nauwelijks toeristen zijn, het seizoen begint pas weer in maart april.

Gisteren voor de eerste keer even met de eigen auto het wildpark in geweest en daar olifanten, zebra’s en giraffen gezien. Doordat het regentijd is zijn de wegen slecht en de begroeiing is dicht zodat de dieren wat lastiger te spotten zijn. We kunnen ons helaas alleen in de buurt van ons huis veilig begeven daar we hier ook olifanten en nijlpaarden tegen het lijf kunnen lopen en dat van hen is iets imponerender, waakzaamheid is geboden.                                                                                                    We begrijpen dat we aan het weer in Nederland niet veel missen maar ook hier veel regen maar ook zonneschijn en nu zo’n 25 a 30 graden.

Tot zover mijn bijdrage, volgende keer weer een berichtje van Threes.

Warme groet, Threes en Leopold