dinsdag 17 januari

Gisteren bij Audreen (zo heet ze en niet Audrin) geweest om qua huis ons punt te maken. Haar verweer was dat haar cultuur de elderly highly respecteren dus of ik me kon voorstellen hoezeer ze omhoog zaten dat ze ons in dit studentenhok plaatsten. Ik, voornemens om me door niets uit het veld te laten slaan, zei dat ik haar absoluut niet wilde embarrassen en ook me niet unpolite wilde gedragen maar dat wij geen nacht langer hier doorbrengen na volgende week woensdag als er voor ons geen decent huis beschikbaar komt. Ze zei dat ze me begreep in mijn standpunt en dat ik duidelijk was. Nu geloof ik dat de Zambianen ook vaak lijken te zeggen wat je wil horen om er op dat moment vanaf te zijn of zo, maar dat gaan we zien. Het is duidelijk voor haar dat het betekent dat Leopold hier dan niet kan werken tot die tijd. Oeps, maar dat hadden we samen zo afgesproken, flink erin, voet bij stuk en blijven lachen naar Audreen. Enfin, ze gaat haar best doen en we horen iets voor 25 januari, wordt vervolgd.

Wel genoten van dat wijntje/biertje op de riante tuinstoel, de airco-kamer en de warme douche!

Ik zwaai Leopold uit die spreekuur gaat doen tot 13 uur en merk dat ik een beetje jaloers op hem ben, althans op de structuur die hij daardoor direct te pakken heeft. Ik denk na over hoe ik mijn dagen zinvol ga vullen, omdat ik niet het idee heb dat het op de rontgen gaat werken, tenminste niet op korte termijn.  Eerst een eigen huis, dat is het belangrijkste voor mij, denk ik. Dan kan ik het gezellig maken met die prachtige afrikaanse stoffen en een eigen fijne plek creeren. Er is hier een naaimachine (voor gordijnen ed) dus dat is fijn.

Wat werk betreft heb ik inmiddels van 3 artsen gehoord dat de rontgenfoto’s die gemaakt worden vaak slecht zijn, er staat niet op wat erop moet staan om een diagnose te stellen, kennelijk een probleem, misschien bedoelde Muwangwa dat met advisor. Dus ik ga kijken of ik in die zin inderdaad iets kan betekenen met betrekking tot insteltechniek, een manual, een klinische les, wie weet!

Vanmorgen op een mountainbike met een rugzak op boodschappen gedaan een km of 4 verderop. Dat zag er met name op de terugweg waarschijnlijk achterlijk uit, zo’n mzungu (witte) die met  een veel te volle, uitpuilende rugzak met een enorme kool, bier voor Leo, uien, etc. als een soort Quasimodo hard door het Zambiaanse landschap fietste! Leopold voorspelde aan iedereen die het horen wilde dat ik de Zambiaanse keuken wel zou opschudden, nou, ik kan best een potje koken maar met bijna nul ingredienten wordt het toch een lastig verhaal. Illustratief is dat we al 4 keer raapstelen (maar dan de grootte van andijvie, een enorme bos) hebben gegeten want dat wordt nu geoogst. En uien en tomaten, kleine aubergines en okra’s, dat is het zo’n beetje. Dus variatie aanbrengen zal de kunst zijn!

Een geluksmoment: Ik kocht uien en aubergines bij een klein kraampje langs de weg. Leopold en ik hadden een paar dagen geleden opgezocht hoe je “hallo hoe gaat het” zegt in Chichewa en het antwoord daarop. Dus ik zei tegen dat vrouwtje muli bwanji en toen zei zij zikomo en haar hele gezicht trok open, ze lachte en sloeg met haar vlakke hand dansend op mijn open hand, was echt prachtig! Ga ik volgende keer weer naar toe en neem dan fototoestel mee, kunnen jullie meegenieten!

De verse mango’s vallen nu van de boom, echt zalig en de avocado’s zijn ook bijna rijp, daar verheug ik me op! Dat groeit hier allemaal rond het ziekenhuis in de tuinen van de huizen. Dus als ik niks te doen heb ga ik googlen wat ik allemaal met avocado’s kan.

Zo, Leopold komt thuis van het ziekenhuis en wenst jullie allemaal veel liefs, ik ook trouwens!

Threes