dinsdag 7 februari

Er hing aan het plafond in de kamer in het midden 1 kale lamp aan een snoer van een cm of 30. Leopold heeft vanuit dat lichtpunt die bestaande verlengd en boven de eettafel gehangen en eentje in de “zithoek” boven de salontafel, met gereedschap dat totaal niet toereikend was. Wat een kanjer he, dat het toch gelukt is! Met aan mij de opdracht om er kapjes om te versieren. Zie het resultaat op de foto’s! Real design he, van kippengaas en uit elkaar gehaalde koperkleurige schuursponsjes, best een leuk effect als ze branden.

Bij het ontbijt werd het eitje met de bolle kant op tafel gedrukt zodat het wel bleef staan maar bij het eten allemaal schilfers loskwamen naarmate we aan de onderkant van het eitje kwamen. Nu herinnerde ik me van Nelleke dat ze een soort zandzakjes als eierdopjes heeft van Alessi, dus zie het resultaat op de foto. Meteen maar 2 extra gemaakt voor onze eerstkomende gasten, Truud en Thom.

We hebben enorme tropische buien gehad en daardoor heel veel electriciteitsuitval, soms een etmaal, soms een uur of een paar minuten, heel vermoeiend, zeker als we net willen koken of zo maar even zin in koffie hebben.

De bureaucratie hier is niet te geloven, we waren gewaarschuwd maar het was nog erger dan verwacht. Gisteren zijn we de hele dag in Chipata geweest bij een immigratiekantoor om een werkvergunning te krijgen, want onze eerste maand was om en het moet verlengd worden voor 3 maanden. We waren met 5-en uit het ziekenhuis. Na 2 uur wachten, werd ons gezegd dat we na de lunch (van 12-14 uur) terug moesten komen. Toen ik vroeg of we dan de vergunningen konden oppikken werd de meneer in kwestie bozig en zei dat we wel zouden zien hoe het ermee stond. Nou, het stond er slecht mee want toen we terugkwamen om 14.30u zei men dat we de volgende dag terug moesten komen. Ga na, 4 artsen die die dag niet konden werken, weer anderhalf uur heen en anderhalf uur terug en weer een dag gemist worden in het ziekenhuis. Terwijl het een kwestie is van een handtekening en een stempel, echt niet te geloven, ik kookte bijna. Even nagaan dat we op dat kantoor zo’n 4 mensen hebben zien zijn, want werken is niet het goede woord: ze hangen van de ene punt van het bureau naar het andere, en maar kletsen met elkaar en schuiven met papieren op hele rommelige bureau’s. En ons maar laten wachten tot we een ons wegen, ging dat afvallen maar zo makkelijk, dan was dat probleem allang opgelost. Het leek een beetje op machtswellust, wie is hier op dit kantoor de baas. Om 17.15u was het eindelijk rond, pffff. Dat pfff moet er af en toe even letterlijk in omdat ik hernieuwd moe word van de herbeleving alleen al. Ik merk dat ik er heel erg boos van word en dat is niet een goede go-with-the-flow-houding, ik weet het.

In die mood kreeg ik een mailtje van mijn goede vriendin Mieke, die schreef dat haar Jan vrijdagavond is overleden, zomaar, zonder voortekenen bij het tv kijken. Ze kon het niet eerder verwoorden omdat ze het zelf niet gelooft. We hebben gebeld samen en toen voelde ik me zo ver weg, te ver op dit moment. Ik kan haar niet tot steun zijn, dat voelt erg. We wisten dat we voor lange tijd ver weg zouden zijn van alles wat ons lief is maar we wisten niet hoe dat werkelijk voelde, nu wel.

Mooie dag en veel liefs van Threes