donderdag 23 februari
23 februari 2017
Ditmaal weer een bericht van mij (Leopold) en wat foto's van in en rond het ziekenhuis.
Mijn dagen beginnen dinsdag en donderdag met een bijeenkomst om 7.30 uur met alle dokters en andere paramedici, er is dan een presentatie door een van de afdelingen of de overlijdensgevallen van de laatste maand worden besproken.
De bijeenkomsten zijn niet altijd even boeiend doordat er soms niemand iets heeft voorbereid of omdat degene die presentatie geeft zo onduidelijk spreekt dat het niet te volgen is.
Dit heeft te maken met de slechte akoestiek, het zachte spreken van veel Zambianen, de andere uitspraak van het Engels en mijn beginnende ouderdomsdoofheid.
Gelukkig ervaren mijn leeftijdsgenoten hetzelfde.
Daarna polikliniek vanaf 8.15 uur tot 13.00 uur met 10 minuten theepauze met een broodje. We zitten dan gezellig op een door Nederland geschonken ziekenhuisbed waar de dienstdoende clinical officer, een soort HBO light dokter, ’s nachts slaapt.
Het contact met de patiënten is vaak moeizaam doordat ik weinig tot geen Chewa (lokale taal) spreek en zij in 80 % van de gevallen geen Engels. In de ochtend ben ik meestal alleen op de poli wat lekker rustig werken is, 's middags na de lunch zijn we vaak met 4 dokters in een ruimte zonder enige privacy, de een komt voor erectieproblemen en een meter verderop vraagt een collega aan een andere patiënt naar het aantal sekspartners (het hebben van meerdere sekspartners is ook hier niet ongewoon) of naar SOA's. Het ontbloten van lichaamsdelen waar anderen bij zijn is ook vaak geen enkele probleem, wij dokters zijn dan degenen die zich gegeneerd voelen.
Ik stelde recent bij een man een carcinoom (kwaardaardig gezwel) vast met uitzaaiingen en geen verdere behandelingsopties. In Nederland zou de diagnostiek door de oncoloog gedaan worden en het slecht nieuwsgesprek ook. Nu moest ik het aan de patiënt vertellen via de verpleegkundige daar de patiënt alleen Chewa sprak. Ik voelde me hier zeer ongelukkig bij want ik kon nauwelijks contact maken en voldoende uitleg geven.
Ik zie veel patiënten met vitamine- en eiwittekorten tgv van een zeer eenzijdige voeding ingegeven door geldgebrek, er is geen geld om iets anders te eten dan nsima (maispap), een Zambiaan heeft niet gegeten als hij geen nsima heeft gehad. Dit eenzijdige eten kan allerlei zenuw- en huidafwijkingen veroorzaken. In Nederland hoef ik zelden extra vitamines te adviseren, hier zeker wel en ik schrijf ze voor ook.
Soms wil ik een patiënt verwijzen naar Lusaka (500 km hier vandaan) voor verder onderzoek maar veel patiënten kunnen de reis niet betalen en kunnen dan niet verder onderzocht worden. Ook zijn een aantal medicijnen niet te krijgen via de ziekenhuisapotheek, wat er wel is, is gratis voor de patiënten. De behandeling inclusief opname is ook gratis. Het ziekenhuis wordt deels door de overheid (60%) en deels door de Zambiaanse Anglicaanse Kerk en oa stichtingen uit Engeland en Nederland gefinancierd.
Helaas zijn vaak medicijnen en ook wel essentiële zoals plastabletten en insuline out of stock en dit kan soms weken duren, erg frustrerend. Er is wel andere groothandel die wel kan leveren maar daar heeft de overheid geen contract mee dus we krijgen deze medicijnen niet.
Maar niet alleen medicijnen zijn vaak op, de enige lamp, een peertje aan een snoer, in onze poli was kapot, na twee dagen nog geen nieuwe, uiteindelijk heeft een van de collega's zelf een nieuwe lamp meegenomen die ik erin gedraaid heb. Gisteren heb ik samen met een collega papier betaald daar het ziekenhuis geen papier meer heeft om formulieren voor diverse onderzoeken te printen. Onze gouden verpleegkundige Elisah (die in zijn manier van werken niet op een Zambiaan lijkt) heeft direct papier gekocht en de formulieren laten printen, we bewaren ze achter slot en grendel anders zijn ze morgen weg.
Ach, je moet je erover verbazen, glimlachen, dan je schouders ophalen en blijven lachen wat de Zambianen ook doen.
Groeten Leopold
Groetjes Fam. Rikse
Jullie kunnen de Afrikanen niet veranderen maar zij jullie wel maar dat wist je allang natuurlijk.
Ik kreeg vandaag een vraag over jullie mailadres van een huisarts uit Den Bosch via Carla die bij ons werkt.
Is er een manier om medische spullen op te sturen?carla had jou daar n mail over gestuurd maar waarschijnlijk heb je die niet gezien Leopold.
Heb je dingen nodig? Hoe moeten we dat aanpakken??
X van ons
Groetjes Ans en Han x
Vanochtend, zaterdagochtend het medisch contact aan t lezen met de bijlage Geniet: staat er een artikel in over de tas van.....Leopold !
Grappig!
Hier kun je ondertussen kiezen uit 25 verschillende broodsoorten, daar ben je blij als je tarwebroodje gerezen uit de oven komt. Het idee dat je iets uit de diepvries wilt pakken maar waar alles ontdooid is omdat je uren geen stroom hebt.
Dat kostbare eten dat je zo graag zuinig mee wil doen....is dan ontdooid!!!
Een huis zonder meubels en daar zelf bij een timmerman een deal moet maken en dan maar wachten....ze zouden toch vandaag klaar zijn???
In het ziekenhuis weten hoe je die mensen kunt helpen maar je de middelen niet hebt.
Hoe frustrerend dat is in het begin.
Dat je daar aan gaat/kan wennen....
Prachtig dat jullie je daar op "deze leeftijd" nog voor inzetten en dat jullie je verhalen zo met ons in het grijze Nederland kunt delen.
Super en we gaan zeker nog genieten van de komende verhalen ..
Sterkte maar vooral ook veel succes samen !
Als je zo kunt roeien met de riemen die je hebt, kun je overal functioneren. Een mooi verslag !
Moedig voorwaarts en roest nooit.
Hart gr, Trees Eljee
Je verhaal geeft een aardig inzicht in het werk in een Afrikaans ziekenhuis.
Voor ons onvoorstelbare werkomstandigheden.
Taal is natuurlijk een heel groot probleem, maar de problemen met randzaken zoals hulpmiddelen elektriciteit, papier, maar ook privacy.
Je weet waarvoor je het doet en daarmee probeer het vol te houden.
Groeten ook aan Threes.
Miny en Herman
Wat geweldig om te lezen hoe het daar gaat! Heel mooi dat jullie daar de zorg bieden die hard nodig is in deze landen. Ik ben een paar jaar geleden naar Oeganda geweest en dan in de gebieden waar er gewoon geen zorg geleverd wordt, bijvoorbeeld in weeshuizen met uitdroging en dergelijke.
Heel veel succes en ik lees met veel interesse jullie blog.
Groetjes Joyce
Wat een mooie en soms trieste verhalen! Wat kunnen jullie het prachtig vertellen! Threes wat vertel jij beeldend, echt geweldig. Hoop dat jij je ook weer beter voelt?
Leopold ik kan me zo voorstellen dat je daar na alle jaren met Hollandse ervaringen oploopt tegen veel onmacht en onbegrip door de verschillen in deze twee werelden. Taal en gebrek aan deugdelijk materiaal en de juiste medicijnen moet zwaar zijn. Chapeau voor jullie beiden Als jullie naar Holland komen kunnen jullie dan spullen mee terug nemen? Kunnen wij dan iets betekenen?
Lieve groet en ga door met jullie verhalen.
Ed en Charlotte
Veel plezier en sterkte daar,
Ericjan van Grunsven,
Groepspraktijk Lievekamp Oss.
Geplaatst op 26-02-2017 om 13:40 door Grunsven, E.J. van op Kwaliteitsplein