donderdag 9 november

We hadden via Benson aan Mary gevraagd waar ze nog graag eens naar toe zou gaan, Chadiza, vlakbij Mozambique op een km of 60 van hier. Daar woont veel familie die ze allang niet meer heeft gezien. Zo gezegd zo gedaan, we hadden wel wat bedenkingen tegen de te verwachten overvolle auto maar lieten het op zijn Zambiaans maar gebeuren. Toen bleek Benson Conor (Ierse collega) te hebben gecharterd om ook te rijden want inderdaad wilde de hele familie mee!

Dus vertrokken we om 9 uur met 2 auto's vol naar Chadiza. Het eerste stuk weg was redelijk maar na een km of 40 sloegen we linksaf en toen werd het zoals we het hier vaker meemaken, veel kuilen en smalle doorgangen!

Het weerzien van Mary met een tante en haar familie (zo'n beetje het halve dorp) was ontroerend. Er werden voor ons blanken meteen stoelen aangerukt waarbij het opvallend was dat de kinderen en kleinkinderen van Benson allemaal op een mat op de grond bij elkaar zaten en er helemaal geen communicatie was met hun nichten en neven. Ook hier had men nooit blanken gezien en de huisjes zijn nog van leem, geschilderd in grijs met een kleurige rand onder.

Op enig moment werden we in zo'n klein huisje gevraagd, er was voor ons een maaltijd klaargemaakt. De vrouwen aten buiten, de gasten Benson, Tsikomba zijn zoon, Leopold, Conor en ik aten binnen, nsima, kip, mosterdblad met pindameel en een soort groene saus waarvan ik de naam ben vergeten. Normaal krijg je niets aangeboden maar bij aangekondigd familiebezoek altijd een maaltijd. Als men op aangekondigd familiebezoek gaat neemt men ook altijd cadeaus mee.

Na de maaltijd familiefoto gemaakt en afscheid genomen, op naar familie nr 2, een tante van Agnes.

Ook hier allerhartelijkst ontvangen, precies dezelfde procedure en ook werden we binnen genodigd: nsima, bonen en pompoenblad. Na familiefoto op naar familie 3, zus van Mary en Benson op 300 m afstand van familie 2.

De zus van Mary en Benson huilde toen ze Mary zag, zo ontroerend en intiem. En jawel hoor, weer eten, nsima, spinazie en rundvlees en weer die groene saus. Alle drie de maaltijden binnen 2 uur. En nsima is een soort stijve griesmeel, dat ligt als een blok op je maag. Gelukkig vind ik het niet lekker. Ik heb met vooruitziende blik alle keren vooral groenten gegeten en een heel klein beetje nsima. En iedereen eet alles met de handen, ik heb het geprobeerd maar vind het echt verschrikkelijk! Leopold doet lekker mee met zijn handen, geen probleem.

Om een uur of 15.30u zijn we huiswaarts gegaan na een bijzondere dag met dankbaarheid dat we een stukje echt Zambia hebben mogen meemaken, wat een cadeau. En we hebben Mary de dag van haar leven bezorgd. Over cadeau gesproken, ik kreeg een bamboemat aangeboden en Leopold een levende kip, die Benson voor ons heeft geslacht.

En na vandaag weet ik het zeker: nsima vind ik echt niks aan, maar we zijn wel weer een prachtige ervaring rijker!

Liefs en tot gauw, Leopold en Threes