maandag 15 mei
15 mei 2017
Hier weer een blogbijdrage van mij, Leopold.
Gisteren met een grote delegatie naar afgelegen dorpen geweest om daar mensen met een handicap te beoordelen. De Zambiaanse regering heeft geld ter beschikking gesteld voor deze groep.
Een hele belevenis en tekenend voor de Zambiaanse situatie. Vertrek om 8 uur 's ochtends maar dan gaat het beginnen, de een moet naar het postkantoor, de volgende moet een lunch kopen, dan blijkt er een clinical officer (HBO dokter) niet in de auto te zitten, niemand weet of hij mee zal gaan, gebeld en hij blijkt nog bij het ziekenhuis te staan. Dus weer terug vanaf het kantoor van het maatschappelijk werk naar het ziekenhuis, twee maatschappelijk werksters mee in de auto, zij stapten op de markt in Katete uit om boodschappen te gaan doen. De clinical officer opgehaald, terug naar de markt, wachten tot de maatschappelijk werksters terug zijn van de markt. Al met al vertrekken we om 9.30.
Over zandwegen hossebossend naar een afgelegen dorpje waar we ontvangen worden in de lokale school.
Opvallend is dat alle vrouwen aan de ene kant bij elkaar op de grond zitten en alle mannen aan de andere kant op stoelen of banken. Ik dacht bij mezelf maar goed dat Threes hier niet bij is die zou dit niet gepikt hebben.
Alle medewerkers stellen zich voor en we krijgen een warm applaus nog voor we iets gedaan hebben. Mensen met een handicap die zo afgelegen wonen kunnen nauwelijks het ziekenhuis bereiken, ze kunnen er niet lopend of op de fiets komen, openbaar vervoer is er vaak niet en een auto heeft bijna niemand.
Het is mooi om te zien hoe de mensen omgaan met hun handicap, er is veel samenhorigheidsgevoel, een blinde vrouw loopt aan een stok en wordt zo begeleid naar onze tafel. Een jongen met een aangeboren verlamming van zijn rechter arm en been is 2 kilometer komen hinkelen zonder steun of krukken, we zagen hem later teruggaan in een ongehoord tempo.
De patiënten die niet konden komen hebben we thuis bezocht na vaak een lange zoektocht. Een man lag buiten op een opengescheurde maiszak met een houtblok onder zijn hoofd als kussen, had een dwarslaesie en lag daar de hele dag. In het volgende huisje lag een vrouw op de een bamboematje, haar man vernieuwt de catheter voor haar, ook zij is verlamd vanaf haar middel. 's Avonds wordt ze door haar man en familie op bed gelegd in een volledig donkere slaapkamer zonder raam en dan 's ochtends weer op haar matje. Nu al 20 jaar!
's Middags naar een volgend dorp, dezelfde taferelen alleen is de kennismaking buiten en de patiënten worden in de kerk onderzocht, zie ook de foto's.
Hier een man met twee niet geopereerde klompvoeten die het voor elkaar krijgt om op de fiets te komen van uit een dorp 10 km verderop.Opvallend is ook dat er een aantal mensen komt die “gewoon” ziek zijn en onze mening willen horen; die zie ik volgende week dan wel weer op de poli in het Saint Francis.
Nu ook weer mensen thuis bezocht, een vrouw van 99 jaar die alleen maar de hele dag op de grond zit, oud maar niet echt ziek.Op een ver afgelegen plek, we konden er met de auto niet komen, dus lopen, troffen we aantal huisjes aan waar een familie, oma, kinderen en kleinkinderen samenwonen. Op zo'n 200 meter in het maisveld een klein hutje waar een zoon woont die weigerde ons binnen te laten, hij verwaarloost zich volledig, plast en poept in huis, wast zich niet, eet slecht. Er lijkt een schizofrenie te spelen. We proberen hem over te halen maar het lukt niet hem te spreken. We vragen toch ondersteuning voor hem aan. Kan de familie in ieder geval wat extra eten voor hem te kopen.
Opvallend was hoeveel er gelachen werd ondanks alle ontberingen en de dankbaarheid die we zagen, ieder van ons ging met een grote zak groundnuts (pelpinda's) mais of pompoen naar huis.
Al met al een indrukwekkende dag waarbij ik een mooie inkijk heb gekregen in het leven op het platteland van Zambia.
Groeten Leopold en Threes
Kunnen wij nog wat van leren.
Ik kijk uit naar jullie verhalen, geniet er ook van
Groet
Lieve groet Han en Ans.
En dat ondanks de vele zieken mensen dat er toch veel gelachen wordt.
Hebben er veel bewondering voor.
Wat hebben we het dan goed in Nederland met goede zorg.
Tot het volgende verhaal,het is mooi om te lezen .
Groeten van André en Agnes Verhagen van de Wiel
hartelijke groet, Joost
Wel heel blij dat ze geholpen worden door de Zambiaanse regering. Dat zij hun eigen mensen hun leed iets willen verlichten.
Mooie foto van dat hutje met die planten ervoor. Ze maken van zowat niets toch iets moois. En dan hun "opgeruimdheid" en dankbaarheid om jullie nog iets mee te geven.
Sterkte en succes samen. Wilma.
Anneke
Groetjes, ook van Kerstin!
(doktersassistente op de hap s-Hertogenbosch)
Daar kunnen we hier in het westen nog veel van leren.
Ik verheug mij steeds meer op ons bezoek bij jullie!
met een hartelijke groet!!