Woensdag 24 mei
24 mei 2017
Met Kate op pad geweest in verschillende dorpen om te kijken of Kate met oefeningen en fysio mensen weer wat mobieler kan krijgen. We starten bij Mary in Kachipu, een vrouw van een jaar of 50 die in 2006 een herseninfarct heeft gehad, halfzijdig zo’n beetje is verlamd, hoewel ze met een stok zich wel kan verplaatsen, zij het moeizaam. Ze kan niet meer praten, ze woont bij haar broer en wordt door hem en zijn familie verzorgd. Benson vertaalde Kate’s Engels voor haar in Chewa en ik heb haar vastgehouden bij oefeningen waar nodig, op mijn knieen zittend met poezen en vliegen rondom. Ik kwam handen tekort om een en ander weg te houden en Mary te fixeren waar nodig!
Er volgden nog 5 mensen in verschillende dorpen, hoewel ik bij de meeste gevallen niet hoefde te helpen was het boeiend te zien hoe het gaat in zo’n dorp als onze auto (via soms hele slechte wegen) binnenrijdt: het dorp loopt uit, we melden ons eerst bij de headman, zeggen uitgebreid goedendag met veel en lang handen schudden en gaan zitten. En wachten, ik dacht vaak, waar wachten we op, (dus ik ben nog niet verafrikaanst want Kate vroeg zich dat helemaal niet af maar liet het mindfull gebeuren). Hierna naar het huis van degene waar het om gaat waarbij familie, kinderen, buren, iedereen komt kennismaken dus weer handenschudden, kijken, boeiend! Er meldt zich hier en daar nog een toevallige lijder aan rugpijn of kniezeer. Ik heb nog een rontgenfoto bekeken en geconstateerd dat er een fractuur zat bij de pols. Men neemt nl alles zelf telkens mee naar en van het ziekenhuis, dat zit dan gevlekt, gescheurd, beduimeld in een onooglijke tas, heel aandoenlijk.
De laatste patiente was een heel triest verhaal: Meisje van 15, zit nog op highschool. Twee maanden geleden na een zwangerschap en mogelijke zelf aangezette abortus (uiteindelijk geholpen na onduidelijk verhaal over verloop in ziekenhuis in Chipata) ineens verlamd aan beide benen. Dat betekent dat ze niet naar school kan, er geen verbetering is in haar toestand en dan is er ook nog de emotionele impact voor een meisje van die leeftijd. Kennelijk kan niemand erachter komen of er misschien bij een epiduraal anaesthesie in Chipata iets mis is gegaan of dat het meisje zelfgebrouwen gevaarlijke middelen heeft gebruikt om de zwangerschap te beeindigen, want dat schijnt hier veel voor te komen.
Ik vraag me af of het er niet achter kunnen komen waar het in dit geval is misgegaan te maken heeft met het feit dat wij merken dat toegeven dat er iets fout is gegaan kennelijk heel moeilijk is voor Zambianen om te bekennen. Niet uit oneerlijkheid maar –psychologie van de koude grond- vanuit een soort please-gedrag en misschien ook wel uit trots. In hetzelfde licht als gewenste antwoorden geven waardoor wij westerlingen eigenlijk niet goed weten wat werkelijk is en wat pleasend.
Een aanrader om naar te kijken is een documentaire van Sanne Vogel over vroege zwangerschappen in Zambia die Leopold en ik toevallig in een van de afgelopen dagen hebben gezien, schokkend om daags daarna een van de verschrikkelijke gevolgen daarvan te zien.
Geen vrolijk verhaal om mee te eindigen maar ook dit maakt onderdeel uit van ons leven hier helaas.
Lieve groet Threes
Je houdt ons wel heel goed op de hoogte van jullie leven daar ,bedankt hiervoor .
Lieve groet Ans en Han
Jullie maken zo wel veel bijzondere gebeurtenissen mee, ook de manier waarop deze mensen leven en wij maar mopperen.
Blijf schrijven het is heel boeiend om jullie verhalen zo te lezen.
Lieve groet Jeanne Voets
Ook triest inderdaad. Wat een andere wereld. Er moet nog veel uit de taboesfeer.. Nog heel wat work- to- be- done !!
Gisteren is in Engeland- manchester bij de afloop van een concert van Ariane Grande (popidool) een zelfmoordterrorist met een bom actief geweest en heeft 22 dodelijke slachtoffers en tientalle ernstig gewonden gemaakt. Rampen die onvoorzien vele levens onherstelbaar zullen blijven beinvloeden. Terwijl de wereld zo mooi kan zijn. Daarom ... Tevreden zijn en genieten van alles wat gewoon lekker zijn gangetje gaat, waar je ook bent.
Het is geweldig hoe jullie daar helpen ,mooi om de verhalen te lezen.
En wat leven wij dan in een paradijs.
Groeten en tot het volgende verhaal.
André en Agnes
Gisteren met j v Roosmalen wezen wandelen naar oa. Bas Joosten enkele van jouw foto's laten zien
Zeer verbaasd over jullie avontuur
Maar namens Bas en Jan v R veel succes en ondergetekende
Nog belangstelling voor een setje oude maar goede
golfclubs gratis??
Groet de tennisclub en ad
Een tamelijk triest verhaal deze keer, maar het geeft een kijk in het leven in Zambia. Voor ons hier met onze luxe en gezondheidszorg moeilijk voorstelbaar. Ik heb het hier even wat dat betreft moeten ervaren.
Groeten en succes
Miny en Herman
Heel triest dat die jonge meisjes zich zo laten verleiden en er in "trappen"met voor hen
grote consequenties.
Om dat te willen/kunnen veranderen eist veel bewust making en inzicht.
Moeilijk en wat hebben wij het hier dan goed. Vooral ook onze gezondheidszorg.
Heel veel sterkte daar en weer bedankt voor het realistische verhaal. Wilma.