woensdag 8 maart

Onderweg naar mijn slagertje kwam ik een paar bouwvakkers tegen die bij gebrek aan goed Engels riepen: hi, white people, how are you, alsof ik een hele groep was, echt grappig! De Zambianen zijn bijzonder vriendelijk en voorkomend, maar laten ons toch niet echt toe. Het contact blijft wat gereserveerd, ik denk enerzijds door de taal, anderzijds het nog steeds bestaande “standsverschil”. En sommige Zambianen gedragen zich ronduit slaafs, daar krijg ik helemaal de kriebels van. Maar ik realiseer me dat ik dat niet verander, dus zorg ik ervoor mezelf zo min mogelijk met dit type te confronteren. Maar als ik erover nadenk vind ik het wel triest anno 21ste eeuw dat huidskleur nog steeds zo’n item is in de wereld.

Over mijn slagertje gesproken, hij vroeg where’s your car, dus ik zei dat ik met de fiets was. Hij bleef maar herhalen en ik ook, tot ik in de gaten had dat hij mijn boekje met de tekening van de cow (of wat ervoor door moet gaan) bedoelde. Hij zei dat ik die cow altijd mee moet nemen want dat hij het leuk vindt hoe wij via de cowdrawing elkaar verstaan, heel leuk! Maar minced meat (gehakt) kan hij helaas niet leveren, daar heb ik Njati voor gevonden. Althans ik heb voor donderdag 3 kg mager rundergehakt ongekruid besteld, even afwachten of we elkaar goed hebben begrepen. Als dat niet zo is heb ik een probleem met mijn restaurantje donderdag, maar dat zien we wel weer tegen die tijd.

Woensdag 8 maart Internationale Vrouwendag, een collectieve feestdag en dus vrije dag in Zambia, waarbij vrouwen elkaar happy womensday wensen. We zijn naar een manifestatie geweest op een terrein aan de andere kant van Katete, richting Mozambique, met zang, dans en toespraken. Veel vrouwengroepen gezien die in prachtige kleding dansen en zingen rond een grote trom, heel ritmisch en fleurig. We hadden veel bekijks van kinderen die heel dichtbij kwamen staan en me wilden aanraken omdat ze nog nooit een mzungu hadden gezien. Het werden er als meer. Het ziekenhuis ligt aan de andere kant van het dorp en aangezien lopen zo’n beetje het enige vervoermiddel is en de mzungu’s zich in het ziekenhuisgebied bevinden, waren we kennelijk een bezienswaardigheid.

Onderweg kwamen we Yvonne de hulp tegen die aan de kant van de weg fritta’s verkocht, een soort oliebollen. Ze vroeg of we haar huisje wilde zien, tuurlijk wilden wij dat. Dus met de fietsen een kwartiertje achter haar aangelopen op steeds onbegaanbaarder weggetjes door het mais. Trots liet ze haar huisje zien, waar ze met een meisje uit het dorp woont die niets anders heeft. Min of meer open WC op 100 m van haar huisje, water uit de put met een emmer. Buiten koken op een soort BBQ, bijna nooit vlees want dat is te duur, vooral nsima, geroerbakt pompoenblad en maiskolven geroosterd. De oppervlakte van het huisje is totaal hooguit 20 vierkante meter met een ruimte in het midden en beiderzijds daarvan een kleine donkere ruimte (geen ramen, te duur) met voor Yvonne een bed en het meisje sliep links op de grond. Ze was heel trots om het ons te laten zien, aandoenlijk. Dat maakt nederig, moet ik zeggen.

Lekkere samoza’s meegenomen voor bij de lunch en de rest van de middag relaxend in de tuin doorgebracht (we hebben nu ook een tuinset) met een klassiek muziekje op de achtergrond en de ereader in de buurt, life could be worse!

Lieve groet allen van Leopold en Threes