zondag 25 juni

Bij het strijken van een overhemd kreeg ik bijna een hartstilstand: er zat een 8 cm grote spin op de mouw, ik schrok me te pletter. Gauw een glas en een papier gepakt en hem zo gevangen en buitengezet. Het kan nog vervelender: Afgelopen week is een vrijwilliger door een schorpioen gebeten in haar hand. Blijkbaar is deze beet niet dodelijk maar wel heel pijnlijk zoals ze vertelde, ze heeft zelfs morfine gekregen tegen de pijn, heftig he? Na veel pijn in haar hand, moeheid en hoofdpijn was het leed na een paar dagen geleden en was ze weer fit.

Nelly, het jonge meisje met de verlamming na haar mislukte zwangerschap gaat goed vooruit, ze heeft nu een looprek en ze doet haar oefeningen heel trouw 2x per dag. Wie weet kan ze in september weer naar school. Op maandag, woensdag en vrijdag help ik Kate nog met Mary.

Soms, als ik al een eind gefietst heb ga ik met de auto naar Mary in Kachipu, een km of 4 van ons vandaan. Op de terugweg nam ik laatst 2 twintigers mee die met een plastic mand op het pad liepen. Ze waren op weg naar het ziekenhuis met eten voor hun vader, die daar ligt. Normaal is dat familie voor het eten van de patient zorgt. Voor deze jongens betekent dat 1 uur en 3 kwartier lopen naar het ziekenhuis en 1 uur en 3 kwartier terug. Is hier heel normaal, hoewel ze heel blij waren met de lift. Het was een leuk ritje want Samson en Lawrence vroegen me de oren van het hoofd, en ik hen! Zij hadden een hele leuke nieuwsgierigheid over wie ik was en waar ik vandaan kwam, best onzambiaans moet ik zeggen. De meesten Zambianen stellen geen vragen.

Afgelopen zondag hebben we Mary, Benson en Agnes (zijn prachtige zambiaanse vrouw) en 2 kids meegenomen voor een rit door de omliggende dorpen met de auto, want Mary komt door haar handicap nooit het dorp uit. Mary was helemaal door het dolle. We zijn in een ander dorp bij familie van Mary geweest, het weerzien was zo ontroerend! En de school waar ze hebben opgezeten vroeger, het geboortehuis van Agnes en weerzien met een vriendin van vroeger. Verder rondom Katete gereden want ze had al 12 jaar geen ander dorp gezien dan Kachipu. Na 2 uur rijden bij ons wat gedronken en een maaltijdsoep met brood gegeten, vond iedereen heerlijk. Met een lepel eten is onwennig en soep eten ze nooit. We werden uitbundig bedankt en beloofden het nog een keer te doen.

Woensdag zijn Wieke en ik naar Chipata geweest voor een APK voor hun auto. Ik had me voorgenomen om goed te kijken waar we achtereenvolgens moesten zijn met wat voor papieren voor als onze auto APK gekeurd moet, want zoals ik jullie al eens heb gemeld is zoiets administratiefs hier een ingewikkeld geheel met wachten, mannetjes, loketten, stempels, handtekeningen en lunchbreaks die heilig zijn. Het begon met een netwerkstoring waarvan geen mens weet wanneer die is verholpen. Dus, geen nood, plan B, eerst boodschappen doen en dan terug, hopen dat een en ander weer werkt. Nee dus, over naar plan C nl naar het Proteahotel met zwembad, ligbed en parasol, drankje, lunch en na 14 u weer hopen op herstel netwerk. Dus na zonnen, zwemmen, lezen en lunchen hadden we geluk en werd het na diverse loketten en wachten toch geregeld en waren we voor het donker thuis, na een heerlijk relax dagje!

We zijn bijna op de helft van ons verblijf hier, het gaat snel! We kunnen stellen dat we goed zijn ingeburgerd, we hebben het naar onze zin en ervaren dit Zambiaanse jaar als iets heel speciaals om samen mee te maken. Wat overigens niet wil zeggen dat we mogelijk langer blijven want tegelijk verheugen we ons allebei wel op ons leven in Nederland in al zijn facetten! Prachtig om beide werelden te mogen ervaren!

Alle liefs Leopold en Threes